دلم بی قرار توست . خانه ی دلم خالی .کلبه ی فرسوده یروحم اسیر بی کسی است .بی کسی شکسته است پنجره  های اشتیاق مرا .بی کسی موجی از طوفان های سرد به پا کرده است .در وجودم سیلاب های درد . قیامتی در دلم بر پاست . قیامتی هول انگیز و بی دریغ .من مانده ام تنها و غریب .شده ام یک واژه ؛ یک واژه ی ناتمام ،مانده بر گوشه ی لبی خاموش.شده ام انتظار ای کاش .کاش می شد تو را مثل شمعدانی کاشت .کاش می شد تو را کنار پنجره ای گذاشت .کاش می شد تو را مثل شاخه ای نور برداشت.کاش می شد تو را میان اشتیاق دستانم نگاه داشت .کاش می شد تو را میان نگاهم کاشت.

صبح به صبح مشتی از تو را به چهره می زنم ،التهاب چشمانم را آرام می کنم. می خوانمت به زمانه های کودکی . با تو گفتگو می کنم .می خوانمت به زبانی ساده ، به زبان دروغ های کودکانه ام و تو چشمهایت را می بندی و عشق را باور می کنی .پا های زخم خورده ام را مرهم می گذاری و چشم هایت را بر هم می نهی . می خوانمت به خواهش های ساده ام .

به باور خانه ای خاکی . به باور یک پنجره ی ساده که رو به آفتاب ایستاده است . به باور یک شب ساده که تمنای مهتاب دارد . به باور یک چشم خسته که آغوشی باز دارد .خانه ای که تو در آن لانه کرده ای .

ای مهربان ،هنوز تو تنها ترین کس منی ،در زمانه یبی کسی ام . بی کس تر از همیشه ام .دستان مهربانت بر شانه هایم همیشگی است .ای نسیم ،ای غریب،ای آشنا ،هر چه بیشتر می شناسمت بیش تر غریبه می شوی .هر چه دور می شوم آشناتری .ای بهانه ام ، ای بهار ،ای دلهره های بی امان من ، ای هجوم برگریزان لحظه های خسته ام ،ای نشاط من ،ای بئی سیب ،ای سپیدی برف ،ای سکوت بی حرف،ای ریشه های استوار درخت ، ای همیشه سبز ،ای همیشه آفتاب ،ای نگاه مهربان مهتاب ،ای جویبار ،ای بی قراری کویر ،ای نفس صبحگاه من ،ای ندای بلند ،ای نغمه ی همیشگی ،مرا بخوان !

مرا به خویشتن خویش بخوان تا به خود آیم و خود را پیدا کنم و مرا به خود بخوان تا یقینم کامل تر گردد که در خدایی تو همه چیز یافت می شود و برای همیشه زندگی ام ،بلکه مرده گی ام نیز همه کسم  می شوی ای کریم لا یزال

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: